saykodelikdeşik

Odaları tıka basa dolu zihnimin gidişatı iyi değil. Üstelik hayallerimin kırıkları elimi kesti, derince. Olsun diye uğraştığım bir aşk hikayesinin en son basamağından da aşağı yuvarlandıktan sonra, elimde ne kaldı? Acıyan bir netice ve kelimeler.
Oysa ki ben bu rüyayı hiç böyle görmemiştim.

Zamansız yaşayan biri olarak kimsenin doğumgününü unutmamam gerçek bir ironidir. Herkesin doğduğu günü bilir, bazılarının saatlerini bile hatırlarım. Hiç bir şey ifade etmez benim için. Bu hayatta olmalarıdır önemli olan. İçimizde büyüttüklerimiz dünya zamanıyla değil sadece ve sadece bilinçle görülebilecek olanlardır. Büyüttüklerimi budamak isteyenleri, onların zamanıyla vurur, kendimden uzak tutarım. Benim zamansızlığımda av ve avcı yine aynı insandır. Zamana köle yaşayanlar bütün ömürlerini avcı olmak için harcar ve av bile olamadan ölürler. Ömürleri ölülerini taşıtacak adam biriktirmekle geçer ve en çok da yaşarken onları taşıyacak birileri olmuştur.
Ben bir zamandır kendimi avlayan bir avcıyım ve artık zamanım tükendi.

Saçları olduğundan emin bir kel gibi, kafama kuş sıçmadığı sürece hiç birşeyin farkında olmadan yaşadım uzun bir süre. Elimdekini doğru dürüst cebime koyamadığımdan olsa gerek, artık kollarım yorgunluktan titriyor. Tıka basa yediğim hayatımı kusmak istiyorum, olmuyor. Hep övündüğüm yanlışlarımı sevemeyecek kadar yaşlandım sanırım. Kaçacak yerim de kalmadı, son yapabildiğim arkamı kollamak. Ölemeyecek kadar sağlıklı, yaşayamayacak kadar inatçı ve korkağım.

Her şey bir yana,

Ben bir adam sevdim
onu en son gördüğümde
gözlerinden
boncuk boncuk yaşlar akıyordu,
sırf seviyor diye.

Av mıdır avcıyı avcı yapan?

Bilinç

Dünyanın herhangi bir yerinde olaylar pek de değişmeden devam ederken kaçışımın üçüncü gününü 1 paket Gauloises sigarası ve bir fincan filtre kahve ile kutluyorum, ya da -daha şiirsel bir deyişle- kutsuyorum. Kaçış planımı bir kaç dakika içinde yaparken ben, dediler ki, “insan gittiği her yere kendini de götürür”. Ne güzel işte, ben kendimden memnunum zaten. Kendimi götüremeyeceğim hiç bir yere gitmek istemiyorum. İçimdeki çocuk, kadın ve adam benimle gelsin istiyorum, zaten tek derdim onlarla biraz yalnız kalabilmek. Eğer kaçtığım yerde biraz daha kalsaydım tamamen sağır olacak ve içimdeki derin sohbete katılamayacaktım. Hayatımda ilk defa bana sorulan sorulara bilmiyorum diye cevap veriyorum. Bu cevaptan da hiç hazetmediğim için kimsenin soru sormasına mahal vermeden kapatıyorum telefonumu. Zihnimin bütün çapaklarını temizleyene kadar gözlerimi açmayacağım. Derdim kendimden uzaklaşmak değil, ben bana çevrilmiş, beni olmadığım gibi gösteren, deforme eden, koyu flotallerinde yüzümdeki hayat çizgilerini kıran aynalardan kaçıyorum.

Kaçıyorum çünkü, artık inanmıyorum.

Doğduğum yerde herkes birşey olmak isterken, olmak istedikleri “şey”in bedelini ödemek istemiyor. Yani, çalışmadan, okumadan, bilgi edinmeden, -daha da kötüsü- hiç yaşamadan “olmak” istiyor o bir “şey”ini. Bu isteyerek ölü doğum yapmak gibi; “çocuk istiyorum ama mümkünse ağlamasın, acıkmasın, soru sormasın. E o zaman ölü doğsun.” İşte benim yaşamaya çalıştığım yerde insanlar, ölü çocuklarını koyunlarında gezdiriyorlar, o kadar kokuşmuş, o kadar ölü. Üstelik bu doğurganlar, doğduğum yerin “aydın”lık yüzleri olduklarını iddia edecek kadar cüretkar, bir o kadar da kendilerini ve -ne yazıktır ki-çevrelerini buna inandırmış sözde yüz akları. Renk körü olmak işime gelseydi,

ah keşke gelseydi…

Kaçtığım yer dünyanın herhangi bir yeri ve dünya halleri hep aynı ama bu sefer ben gerçekten yabancıyım. Dilini bile bilmediğim bu yerde uzun zamandır ilk defa gülümsüyorum. Kendimi yanımda getirmemek söz konusu bile değildi üstelik, onu geldiğim yerde bırakmayacak kadar vicdan sahibiyim.

En azından….

Neden

neden…?

En zor soru. Cevabını almak icin soruluyorsa sonu hep acıklı. Neden olana "neden?" diye sorulmaz. Söylemez ki… Sözleri ilk o kaybeder. Dilini bilmediginiz bir şehirden gelen bir yabancı gibi durur gözlerinizin icinde. Ulaşmaya calısmak icin sorulan başı sonu aynı bu soru ona çarpar, havada uçar ve avuçlarınıza geri düser. Kalpsiz oldugu icin değildir üstelik bu suskunluğu, sadece nedenini bilemez. Neden oldugu geceye yıldız olamaz bir türlü. İstemediginden degil, parlamadıgından, belki de parlamaya cesareti olmadıgından. Kapkara bir gecede bavulunu toplar, cıkar gider. Bavulu da pek hafiftir, bıraktıklarının yanında. En agır yükü ayrılıgının acısı oldugundan onu da size bırakır. Sakıncalı bir seyyah yanına sadece kendini alır. Belki bir tane de fotograf. Hosçakal bile demeden, aşk onu hic farketmeden gidiverir. Gitmeden, sorulan neden, o en sevdiginiz giderken, dudaklarınızdan cıkıverir. İlk harften son harfe dogru kosar bir ümit.

Belki bilirsem…belki bilirse…

Ya dönmezse?

dönmeyecek…
bırak.. kanasın…

Zorlanıyorum Sensiz

Zorlanıyorum sensiz…

Meşakkatli bir sey yasamak, yüzmek gibi. Ilk nefesini verdiginde hayatına, tıpkı yüzmek gibi, biliyorsun yasamayı. Ama uzun bir yolculuk hayat, ve zor. Elini uzattıgın zaman hemen buldugum, avucuna aldıgın zaman korktugum bir sey.

İnsan her nefes alışında kac tane hücresini öldürüyor bir bilsen. Böyle bakınca, yasamak icin her nefeste kendini öldürüyorsun, ve aslında ölmek icin yasıyorsun.

Ne bitmez dansmış bu!

Giymişim kıpkırmızı bir elbise, saclarım topuz, azami boy haddini aşan topuklu ayakkabılarım hic rahat degil. Ama uzatmıssın elini bir kere, davetini geri ceviremem. Belli ki bir güzel sevecegiz birbirimizi, kırmızı rujum iz bırakacak icinde bir yerlerde. Cok güzelsin bu gece, simsiyah giysinle cok şıksın, cok da kibirli. Aşk gibi. Ilk notaları duyuldu müzigin, kulaklarım ugulduyor. Elin sıcacık elime, ellerin kocaman. Daha avucunda kaybettim yolumu, kalbine kadar dayanır mıyım bilmem. En iyisi bırakmak kendini bu 3 zamanlı ritme. 1 2 3… dur… biraz nefes. Bana kimse öyle bakmadı, gözlerin karanlık. Dudagındaki o kıvrım hep var mıydı? Bu dansın yolu ne zaman akrobasiye saptı? Ama sag elin ensemde, saclarım mutlu, ben mutluyum, biraz daha kalsak böyle? Hic ölmeyecegim ben.
Şimdi degil…


Ben ne yaptım biliyor musun?

Bir damla suda bir okyanus dogurdum, yüzerim sandım,
Boguldum….

Aklimda iki kişi

Uyandığımdan beri aynı müzik. Bütün playlistimi aradım öyle bir şarkı yok. Şarkıyı söyleyen kadının sesi de yabancı üstelik. Mırıldanmaya korkuyorum, sanki mırıldansam duyduğum ses, sesimin yerini alacakmış gibi. Bu sabaha da paranoid şizofrenlerin kapısından -umarım dışından- bakarak uyandım. Tek başıma yattığım gecenin sabahına aklımda iki kişi ile uyanmış olan ben kafamda çalan müzikle geleni tanımıyorum. Bir yabancıyla uyanmak zor, hele bir de sabah sabah şarkı söylüyorsa. Güzel de şarkı bir şey demiyorum, belki de piyanonun başına oturup yazmak gerek, ya da böyle bırakıp zihnimden silinmesini beklemek gerek ki bu, işe gitmeden önce alınacak bir duş seansında suyla birlikte akıp gidecek. Öyle umuyorum en azından.

Kafamda iki kişi ve ben birini kesin tanımıyorum. Diğerileyse hergün yeniden tanışıyorum. Ve hangisi daha kötü bilemiyorum.

Tanımadığın biri ile uyanmak mı, yoksa hapsettiğin tanıdıkla hergün yeniden karşılaşmak mı?

günaydın...